Հետ եկա, որ ապրեմ, հետ եկա, որ պայքարեմ մարդու իրավունքների համար, հետ եկա, որ հավասարություն պահանջեմ, օգնեմ նրանց, ովքեր օգնում եմ իմ ու քո մայրերին ու քույրերին, հասնեմ նրանց, որքեր մեր անուշիկ փիսիկների ու շունիկների կյանքի համար են դողում, կանգնեմ նրանց կողքին, ովքեր ամեն ծառին սեր են տալիս, որ ես ու դու այդ ծառի տված օդը վայելենք, շնորհակալություն հայտնեմ նրանց, ովքեր մեր տատիկներին ու պապիկներին են աջակցել, երբ մենք բացակայել ենք, ի վերջո եկա, որ իմ ու քո իրավունքները պաշտպանեմ:
Ես չեմ խռովում, երբ դու հեռանում ես Հայաստանից ու ոչ մի քայլ չես անում քեզ հավասար մարդկանց օգնելու համար կամ քո կյանքը քո երկրում բարելավելու համար: Ես ուղղակի ցավ եմ ապրում, որ մեր պետությունը հոգ չի տանում քեզ պահելու ու աջակցելու համար, չի գիտակցում իր կորստի մասին:
Եթե հիմա կարդում ես նամակս ու դեռ մտածում. «գնամ, ոնց գնամ, ուր գնամ», խնդրում եմ մի գնա, սա է քո տունը, իսկ տունը նախ կառուցում են, հետո ապրում, ուրիշ ոչ ոք քո համար տուն չի կառուցի: Արի միասին կառուցենք այն, մեկս հիմքը կգցենք, մյուսը պատը կշարի, մեկն էլ մեզանից հետո կգա ներքին հարդարումը կանի ու կկահավորի այն:
No comments:
Post a Comment