Խնդիրները շատ են Հայաստանում, լուծելու կարիք ունեն, սակայն նման կարգավիճակոււմ գտնվելով ոչ առաջինն ենք, ոչ էլ միակը: Բազում զարգացած երկրներ են խոչընդոտներ հաղթահարելու ճանապարհներ կտրել, ժողովրդավարության ձգտողներն են խնդիրների առջև կանգնել:Լրագրողներն ու իրավապաշտպանները խոսքի ազատության համար մեծ պայքարներ են մղել, սակայն մինչ օրս դեռ նրանցից շատերը չեն տարբերում խոսքի ազատությունն ու ատելության կոչերը: Հանդուրժողականության մասին խոսելիս, այն վերագրում են որոշ խմբերի և մոռանում այլոց մասին: Իրոք, ոչ մեկս անթերի չենք, բայց պետք է սովորենք մեր և ուրիշների սխալների վրա, որ այլևս դրանք չկրկնենք, պետք է նախ ինքներս հանդուրժող լինենք, հետո ուրիշներին դա քարոզենք:
Ես խորին ցավ եմ ապրում այսօր, երբ տեսնում եմ լրագրողները խոսքի ազատություն ասվածի տակ կարող են ատելությամբ հեղեղել մամուլը, իսկ պաշտոնյաները կարող են գովերգել հանցագործների «խրոխտ» արարքները ու, ամենացավալին, մարդիկ իրենց իրավունք են վերապահում մի ամբողջ հասարակության հիվանդ, ֆաշիստ ու այլ թշնամական կամ կեղտոտ բառերով բնութագրել` մտածելով, որ դա իրենց ազատությունն է:
Քանի դեռ լրագրողները ատելության կոչեր կանեն ու չճշտված տեղեկատվություն կտրամադրեն ընթերցողին, քանի դեռ պաշտոնյաները հանցագործությունները կարդարացնեն ու հրապարակային կխոսեն դրա մասին լրատվամիջոցներով և քանի դեռ հասարակությունը կվայելի իրենց մատուցված այդ աղբը` մենք ժողովրդավար երկիր ու պաշտպանված քաղաքացիներ չենք ունենա: Իսկ քանի դեռ հասարակության մեջ կան մարդիկ, որ մտածում են, իբր բոլորին պետք է մեկ գծով չափել ու իրենց տգեղ բառապաշարով մյուսներին վնաս հասցնել, ուրեմն ինչ եք սպասում մյուսներից: Ինչո՞ւ եք սպասում, որ ձեզ կհարգեն ու կսիրեն, դեռ ավելին, ձեզ կլսեն: Նման մարդիկ ոչ միայն իրենց են ոտնատակ նետում, այլ անմեղ մարդկանց, ովքեր դարձել են խոցելի և ճնշված:
Հարկ է մտածել մինչև խոսելը, ոչ թե խոսել ու նույնիսկ դրանից հետո չմտածել ու ներողություն չխնդրել:
No comments:
Post a Comment